Herkese nasip olmaz...!!!
Girilmez yazılı tabelanın tam altındaydı. Ameliyathanenin o çirkin
yüzlü kapısı o ana kadar ona hiç bu kadar soysuz gelmemişti. Başını iki
küçük elinin arasına almış, oracığa çömelivermişti. Gözlerinden akan
yaşlar Kızılırmak'ın deli suları gibiydi. Varsın aksındı. Hatta hiç
durmasındı. Ama doktor amca müjdeli haberi bir an evvel versindi.
"Baban kurtuldu" desindi. 11 yaşındaki o gencecik yüreği şimdi bir ayrı
çarpıyordu.
Çaresizlik durağında beklemek onu bir hayli yıpratmıştı. Şöyle bir
ayağa kalkar oldu. Acıktığını hissetmişti. Ellerine baktı... Kan
içindeydi. Üzerinde babasının ona 100. yılda aldığı nostalji
formalarından vardı. O günü hiç unutamıyordu. Babası iş çıkışı "store"a
uğramış, akşam yemeğinde ona sürpriz yapmıştı. Heyecandan sabaha kadar
formayla dolaşmış, hiç uyumamıştı. Ya şimdi! Babası Azrail’le
çatışıyordu. Üstündeki formanın armasını öptü, gözlerini kapadı,
ağzından iki üç kelime döküldü: "Seninle ağladık, senle güldük biz..."
Sonra bir duygu sağanağı patladı. Bir türlü gözlerine dolan yaşlara
hakim olamıyordu. Formasının alt kısmıyla gözlerini sildi. "Ne vardı
sanki balkona çıkacak" diye kendi kendine hayıflandı. Fenerbahçe
maçının atmosferinden etkilenmişti babası... Konya maçından sonra eve
geldiğinde şampiyon oldukları sene diktirdiği bayrağı sandıktan
çıkarmış, bir güzel ütülemişti. Bayrağı caddeye asacaktı. Ama ip
eksikti. Onu da ertesi gün işten gelirken alacaktı. Bu işleri iyi
biliyordu. 1982 şampiyonluğunda İstanbul'u bayrak delisi yapmışlardı.
Antrenmanlıydı. İpi alıp geldiğinde bir yandan çocuğu ile konuşuyor,
maaşını aldığında 1 numaralı Pancu formasını alacağını taahhüt
ediyordu. İşte o anda balkonun en bakımsız ve çürük yeri çökmüştü.
Babası gözü önünde Beşiktaş bayrağıyla aşağı düşüyordu. Bayrağın balkon
demirlerine takılması düşüş hızını kesmişti. Hastaneye nasıl
gelmişlerdi hatırlamıyordu. Birden irkildi. Babası hâlâ çatışıyor muydu
Azrail’le? Doktor hâlâ neden "müjde" dememişti? Babası da annesi gibi
onu terk mi edecekti? Hüzünler hiç bitmez miydi? Ve kapı açıldı...
Doktor karşısında dimdik duran çocuğa ağlamaklı bir sesle ancak "Kimin
kimsen yok mu?" diyebildi. "Kurtaramadık" diyememişti bile. Avcunda
doktorluğuna lanet edercesine sıktığı bir kağıt parçası vardı. Sessizce
uzatıverdi çocuğa...
Ufacık elleriyle buruşuk kağıdı düzeltti. Kağıtta; "Sevdamız
uğruna canlar verdik biz Siyahın zindan olsun beyaz aydınlık Herkese
nasip olmaz Beşiktaşlılık" yazıyordu...
BEŞİKTAŞ MEDYA
Konu: Herkese nasip olmaz...!!!(LÜTFEN OKUYUN) 
Ptsi Haz. 01, 2009 2:53 pm
